Dit is de derde tekening van het Paradijsproject. Als ik vroeg aan bezoekers die aandachtig over de tekeningen gebogen stonden of ze herkenden wie er boven de poort zat en of ze wisten wie de twee mannen rechts van het gebouw zijn, zetten ze hun bril op. Ik vraag me af: waar keken ze dan naar zonder bril?

Dat ik in mijn vorige bericht een afdaling van de Katteberg in verband breng met een tocht naar de hel is niet ingegeven door een sombere ingesteldheid. Als ik een boek lees (of een film zie) verweeft dat boek zich volledig met mijn werkelijkheid. Het boek komt tot leven en mijn leven vloeit over in het geschrevene. Dat ervaar ik als prettig en waardevol, want zowel boek als leven krijgen meer diepgang.

Ik ben net als Dante dwalende. Maar misschien blijkt dat kronkelpad later de enige juiste weg te zijn geweest. Het lukt me niet om voor deze blog bijdragen te schrijven die maken dat opdrachtgevers bij me aankloppen met werk. De blog gaat er als een sluwe slang met mijn pen vandoor, onweerstaanbaar. Waar voert hij me heen?