BOKRIJK: DOMEIN VAN HET BREIN (5)

post
IMG_0947_bericht_10 (Copy)

Precies een week geleden moest ik suppoost spelen in het kasteel van Bokrijk. Het was een druilerige dag, net als vandaag, en er kwam geen kip naar de tentoonstelling kijken. Ik had mijn dochter meegenomen en we speelden schaak en Set. Tussen de spellen in waren zeeën van tijd. Het gebouw – dat overigens prachtig is in ruwe, niet afgewerkte staat – maakte vreemde geluiden, de draden die uit de muren staken leken zachtjes te wiegen. Er was geen zuurstof en daarom zetten we de deuren wijd open. Vanuit de verte staarde Gouverneur Louis Roppe ons door het regengordijn aan, bewegingsloos. De dag kroop voorbij als een slak. De Schuur van Oorderen van Etienne Jammaers werd een sarcofaag, het vilten gedrocht van Lieve Devriendt probeerde zich los te wurmen van het ijzeren staketsel waar het op rustte. Het schaapje van Jean Van Wetswinkel steigerde in een poging te ontsnappen aan de stenen ondergrond. De grimassende dieren van Eddy van de Bossche richtten zich op van het papier en de wieken van het molenwezen van Sabine Maes sloegen wanhopig in de ruimte. De trap, ik had het kunnen weten, de trap leek op de opengesperde muil van een krokodil. Ik had de gelijkenis wel gezien, maar stond er verder niet bij stil. Nieuwsgierig naar wat er boven was, besteeg ze de trap. Mijn dochter. Ik liet haar gaan, kinderen moeten ontdekken, gevaar lopen, vallen en opstaan. Ik had de gevolgen niet kunnen voorzien. Of toch? Welke moeder laat haar kind voor eigen ogen opvreten?

IMG_0988_bericht_11 (Copy)

Leave a reply

10 − 6 =

RECENTE BERICHTEN

TWITTER