Vreemd. De appeltjes in de maquette van de omheinde historische hoogstamboomgaard die dienst doet als evenzoveel Hofjes van Eden als dat er bomen zijn, zien er redelijk goed uit. Ze liggen toch al drie weken in de benedenzaal van het kasteel van Bokrijk waar het vrij warm is. Alleen het peertje dat ik voor de grap in één hokje had gelegd (tweede rij van rechts, derde rij van boven) lijkt versneld te verschrompelen. Is er iemand vertoornd dat ik een peer in verband breng met het Paradijsverhaal? Je kunt het niet weten. Zeker de Griekse goden, mij dierbaar omdat ze zozeer naar mensenbeeltenis gesneden zijn, hebben soms kleine zielen. En lange tenen.

Is het voor mensen die angst hebben voor de dood verstandig om zich net als de hoofdpersoon in The life of Pi te bekeren tot verschillende religies? Om zo de kans te vergroten het juiste toegangsticket op zak te hebben?

Alleen mijn jongste is niet gedoopt; toen zij ter wereld kwam was mijn geloof – in de zin van vertrouwen in de kerk – op. Soms ben ik bezorgd: stel je voor dat er een hiernamaals is en dat daar welwillende wezens zijn die denken: ‘Kijk eens wat een belang die mensen hechten aan religie; ze willen de eeuwigheid vast doorbrengen temidden van geloofsgenoten.’
Dan wordt de jongste misschien van ons gescheiden.
Dat overleef ik niet!