Er is een tijd van stilstaan en er is een tijd van vooruit gaan.
Voor alles is een tijd. Ook voor zoiets banaals als je eerste stappen zetten op Facebook.
Nu is die tijd er voor mij. Als je je op dat sociale medium begeeft, is het alsof je een grote balzaal binnenwandelt bomvol roezemoezende mensen. Er hangt iets van een feestelijke stemming in de lucht, sommige aanwezigen lachen joviaal, anderen dragen een masker of een archaïsche glimlach op hun gezicht. Links en rechts klampen bekenden, vrienden of familieleden je aan. Je wisselt beleefdheden uit, maakt praatjes. Telkens zie je hoe gesprekspartners zich terugtrekken in achterkamertjes om de conversatie in besloten kring voort te zetten. Ik wilde die achterkamertjes ‘boudoirs’ noemen, maar bij een boudoir is moeite gedaan om het sfeervol in te richten. In de Facebookvertrekken moet je de sfeer er zelf bij fantaseren, want de woorden botsen er tegen strakke tegelmuren om vervolgens op een koude badkamervloer te vallen.
Wat wordt er ontboezemd in die achterkamertjes? Dat is het geheim van de betrokkenen én misschien van die ene Facebookmedewerker die juist meekeek door het oog van de verborgen camera.
Bestaat er eigenlijk een Facebook etiquette? Moet een nieuweling oudgedienden ten dans vragen, of juist omgekeerd?
Wonderlijk vind ik het dat mensen zo snel weten wat er van hen verwacht wordt en zich schikken naar de regels. Ik heb nog nooit gezien, dat iemand een zebrapad overstak en daarbij een vuist maakte naar het rode licht met het verwijt, dat hij veel meer van blauw of van paars houdt.