Onlangs was ik op de receptie van samenwerkende Maastrichtse culturele instellingen en opleidingsinstituten. In de mensenmassa sprongen gezichten van Facebook-vrienden op als figuren in een pop-up-boek. Ik ging niet naar hen toe om met hen te praten, omdat dat geen zin had: er was te veel ‘ruis’, hoe ver ik me ook van de luidspreker verwijderde. Na vijftig jaar trouwe dienst hebben mijn oren het recht te staken als ik hen blootstel aan een overdosis decibel. De DJ deed zijn best, maar vindt ‘men’ dat deze muziek echt de meest geschikte is voor een receptie, waarbij het toch gaat om ontmoetingen? Twee hoofden naar elkaar toegenegen in een gesprek kunnen net zo mooi zijn als één hoofd gebogen over een brief. Misschien kunnen die ingenieuze schelpen aan beide zijden van ons hoofd de volgende keer verblijd worden met stemmige muziek als van een klassiek strijkkwartet, gebracht door studenten van het conservatorium al dan niet met pruiken op het hoofd: eens ongehoord oubollig, nu opnieuw verfrissend vooruitstrevend zeker voor een nieuwjaarsbijeenkomst van kunstminnende organisaties.

Het kan natuurlijk zijn dat de muziek te mooi is om als achtergrond te dienen en dat je oren zich alleen op het spel willen richten. Dit is zeker het geval bij het optreden van het Taurus Quartet zaterdag 30 januari a.s. in de Museumkerk in Rekem. Een unieke kans om het 15^de en tevens laatste strijkkwartet van Sjostakovitsj live te beluisteren: kwetsbare muziek die de Russische grootmeester schreef aan het einde van zijn leven, volgens tijdgenoten zijn requiem. Hij gaf de spelers de opdracht het stuk zo te brengen dat de vliegen dood uit de lucht zouden vallen en de mensen uit verveling de zaal zouden verlaten. (Maak ik nu goede reclame of juist niet?) Kaarten via cclanaken.be.                            

Bij de illustratie: anoniem, 19de eeuw, Haydn speelt kwartetten