Dit gevaarte stond wekenlang hier vlakbij op het land van boer Eddy, naast de wei met soms koeien, maar meestal alleen gras. Ik meende dat er een locomotief onder de doeken schuil ging, als de indrukwekkende trein in de serie ‘La Douce’ van de Belgische tekenaar François Schuiten, die ook op een postzegel staat. Ik droom net als Schuiten van een toekomst waarin de trein een belangrijke plaats inneemt als transportmiddel. Ik fantaseerde daarover al als kind, misschien op basis van stripboeken die ik las, zoals die van Yoko Tsuno. Een wereld waarin treinen en monorails geluidloos door en over het landschap zoeven en reizigers van alle gemak en comfort voorzien over lange afstanden vervoeren. Die gemeenschappelijke transportmiddelen zouden de auto doen verdwijnen, of op zijn minst onder de grond duwen, waar hij met zijn lawaai en stank niemand tot last zou zijn. Niets is minder waar. De auto is nog steeds koning, het landschap is almaar meer doorsneden door wegen en waar je je ook bevindt, hoor je het eeuwige gebrom van een snelweg. Op treinen wordt constant beknibbeld, stations sluiten, verbindingen verdwijnen. Waar telecommunicatie en ruimtevaart zich met grote sprongen voorwaarts ontwikkelden, wordt er binnen de sector van het openbaar vervoer hoofdzakelijk gewatertrappeld.

Nee, boer Eddy houdt zich in zijn vrije tijd spijtig genoeg niet bezig met het ontwerpen van futuristische locomotieven. Het zeil verborg porties mest, strak ingesnoerd in groen plastic. Mest? Zou dat niet ooit als brandstof dienen voor vaar-, voer- of zelfs vliegtuigen? Is dat nu juist heel erg achterhaald of nog steeds een revolutionair modern idee? Ben ik met mijn ezel een anachronisme, of misschien een wegberijder, sorry, wegbereider?

Link naar artikel in de Figaro over François Schuiten: http://www.lefigaro.fr/bd/2015/08/23/03014-20150823ARTFIG00004-francois-schuiten-les-trains-et-les-rer-sont-devenus-hideux.php

Website over werk van Schuiten: https://www.altaplana.be/

Over Yoko Tsuno: http://www.yokotsuno.be/