Gisteren bezochten we de tentoonstelling Carll Cneut. In my Head in de Sint-Pietersabdij in Gent. Op de valreep, want het was de allerlaatste dag van de expositie. Het was de lange reis – een triatlon van in totaal een uur fietsen, een uur wandelen en vijf uur met de trein – meer dan waard. Je wordt ondergedompeld in Cneuts geest en het is daar aangenaam badderen.

Mooi om je neus op die fantasierijke illustraties te mogen drukken – vogels, varkens, verzinsels – in acryl, niet in olieverf zoals ik aanvankelijk dacht. Prachtig om de verhalen over zijn jeugd in Geluwe te horen uit de mond van cabaretier, schrijver en dorpsgenoot Wouter Deprez; niet rechtstreeks, maar via zo’n kunststof schoenlepel met knopjes en een microfoontje die je tegen je oor moet houden. Over het leven op de boerderij, de talrijke vogelkooitjes die aan de muren rond het erf hingen, het kleurrijke volk dat over de vloer kwam, de vreemde personages die rond het huis zwierven, de Soubry-spaghetti-spaarpunten van zijn tante die hem reproducties opleverden van kunstwerken van Ensor, Bruegel en Bosch.

Cneut had voor de vijf maanden dat de tentoonstelling duurde zijn atelier verplaatst naar de abdij, een grootse en indrukwekkende locatie die ik niet kende. Vanuit de hoogte konden we op hem neerkijken, terwijl hij aan een tafel omringd door talloze bewonderaars boeken signeerde. Om hem te kunnen zien in de diepte, moest je op je tenen gaan staan om over een schutting heen te kunnen kijken. Er stonden opstapjes voor kleine mensen. Ik inspecteerde de schutting, omdat ik vond dat de planken wankel aan de gietijzeren balustrade waren gemonteerd, bewoog mijn hoofd daarbij als een kip van links naar rechts, en juist toen ik mijn ogen weer richting Cneut stuurde, gebaarde hij dat ik illegale blikken wierp en dat ik als ik niet oppaste met schutting en al naar beneden zou donderen.

Beneden aangekomen – gewoon met de trap – vroeg ik hem waarom er geen kijkgaten in de planken waren gemaakt, zodat je het levendige schouwspel in de diepte van boven kon volgen. Toen zei hij, en dat vond ik heel grappig gezien de constante drukte om hem heen, dat hij toch ook gesteld was op een beetje privacy.

Zou hij in een vorig leven een muis zijn geweest, die de voorraadkast afstruinde op zoek naar Soubry-spaghetti en die eenmaal buiten in het veld op zijn hoede moest zijn voor roofvogels die hoog boven hem zweefden?

Zijn jeugd in Geluwe vormde de voedingsbodem voor een levendige fantasie die Cneut nog steeds stof oplevert voor het maken van prachtige illustraties, die op hun beurt anderen inspireren. Daarvan getuigen de vele tekeningen gemaakt door bezoekers die de muren van die grote ruimte in de diepte vullen waar de illustrator de afgelopen vijf maanden tekende en signeerde. Heb ik mezelf met Cneut op de foto laten zetten in de hoop dat zijn kunstenaarschap op mij zou afstralen, al was het maar een minescuul flintertje, een snippertje papier?
Waarom poseren mensen met beroemdheden?