Ik hou met mijn handen mijn oren dicht.

Want natuurlijk huilt altijd minstens één van die kudde op foto’s louter lachende baby’s, die zich zuigend en sabbelend voortbeweegt over de Facebook-toendra (of is het een savanne?)

Bovenop dat huilen: een constant blaffen, miauwen en menselijk gekakel.

Tromgeroffel als basso continuo: een oorverdovend op-de-borst-geklop van ontelbare kijk-naar-mij’s.

Aanhoudend zuchten als een zee van gezichten zich in selfies spiegelt: zuchten van tevredenheid, zuchten van wanhoop.

Ik zucht, blaf en trommel mee, maar trek me liever terug in het Twitter-landschap, dat meer voelt als mijn habitat, misschien vanwege het gevogelte. Of vanwege het spel met taal dat je er kunt spelen. Of vanwege de rust die er heerst, maar dat is persoonlijk. Voor een ander kan het zijn alsof hij zich op de set van The Birds bevindt.

Volg mij, ik fluit als de rattenvanger van Hamelen om je de weg te wijzen naar mijn Twitter-account. In mijn laatste tweet geen Rattus norvegicus, wel een Apodemus sylvaticus, een bosmuis die ook op ons erf leeft. Beter gezegd: leefde. Want als hij zich liet zien, was er altijd een kat in het spel die maakte dat dat minuscule hartje stopte met voor een menselijk oor toch al onhoorbaar kloppen.

https://twitter.com/MariaRoovers