Als een zwart lint golfde de trein door het witte landschap. Hoe dichter het lint de vrouwtjes naderde, hoe gerafelder en hoe hoekiger de bewegingen.

Drie vrouwtjes stonden bij het meer, maar net zo moeilijk je de vrouwtjes kon herkennen als vrouwtjes, net zo onherkenbaar was het meer.

De vrouwtjes waren in zo veel lagen wol, katoen, pels en zelfs krantenpapier gehuld dat ze de vorm hadden aangenomen van cocons die je in de zomer wel eens in de aarde aantreft. Een piepkleine opening bleef uitgespaard zodat hun ogen hun werk konden doen. Maar dat zag je alleen van heel dichtbij.

Foto © Gert Jochems
Tekst © Maria Roovers