Het is een langgekoesterde wens: mijn ezel Tirelire zadelen met kampeergerei en gaan lopen, gewoon vanaf de drempel van onze voordeur. Lopen, lopen. Waarheen? We volgen onze neus. Zoals de naald van een kompas steevast naar het noorden wijst, richt mijn neus zich als vanzelf naar het zuiden, dus ik verwacht dat we via de Ardennnen in Frankrijk zullen belanden.

Denk niet dat ik een ongelukkig mens ben en dat mijn tocht gelijkstaat aan een vlucht, want dan heb je het mis. Ik geniet met volle teugen van het leven, dat voor mij als een geweldig avontuur is met positieve én negatieve ervaringen. Maar waar ik niet aan kan ontsnappen is aan de gedachte dat we ons, door de virtuele omgeving die we rond onszelf creëren, meer dan ooit ophouden in een werkelijkheid die is zoals de schaduwwereld in Plato’s grot. Wandelen zie ik als mogelijkheid om je los te scheuren uit die twee dimensionale wereld – die zichzelf met verve als ‘realiteit’ promoot’ – en je opnieuw te focussen op het wezenlijke.

Het wezenlijke? Dat is voor mij wat Bashō beschrijft, één van de grootste Japanse haiku-dichters en een fervent wandelaar, die zijn land in de zeventiende eeuw te voet doorkruiste.

Bij het verwelkomen van het nieuwe jaar nabij de hoofdstad

Wat voor een wijze mag dit wel zijn,

gekleed in een schrale mat?

Lente in bloei.

In mijn hut

zijn de muggen klein:

meer heb ik niet te bieden.

Een waterjuffer –

kan zich niet vasthouden aan

een grashalm.

Zelfs everzwijnen

waaien mee

in de herfststorm!

Uit: Eeuwige reizigers. Een bloemlezing uit de klassieke Japanse literatuur. Gekozen/vertaald/ingeleid door Jos Vos. Uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam 2008.

Illustratie:  Schoeisel om een verre tocht mee te maken. Als ik met Tirelire ga wandelen, draag ik meestal stevige schoenen die mijn voeten beschermen als haar poot verkeerd neerkomt. Deze tekening maakte ik als 13-jarige in de brugklas.