‘Mamma op ezel’, portret gemaakt door Gabriel

Robert zei het vandaag toen hij een zak schapenvoer en een zak wortelen voor de ezel bracht. Dat ik een zonderling ben. Zo zien mensen in het dorp mij toch, volgens hem. Ik moest even slikken. Dat was omdat ik slecht geslapen had. Dan werkt je incasseringsvermogen niet behoorlijk en zie je zaken niet helder. Dan staat zonderling voor eenzaat met louter negatieve connotatie.

Enkele uren verder besef ik dat die titel me weer een sprong verder helpt in mijn zoektocht naar wie ik ben. Ik ben een zonderling, dat klopt. Iemand die zich anders gedraagt dan de meeste mensen. Het is één van mijn identiteiten.

Ik ben een zonderling omdat ik door het dorp naar de bushalte loop. Mensen hier lopen niet en al helemaal niet naar de bushalte. Ze nemen de auto, ook als ze naar de bakker om de hoek gaan.
Ik ben een zonderling, want ik sta bij de bushalte in mijn schriftje te schrijven, bijvoorbeeld deze woorden.

Ik ben een zonderling, want ik ga wandelen met mijn ezel.
Ik ben een zonderling, want ik leef met drie kinderen zonder man en ben daar niet ongelukkig onder.

Ik ben een zonderling, want er groeit onkruid voor mijn huis. Dat zou er ook groeien als er wel een man in huis was, want als hij geen respect zou hebben voor dat dappere groen, dat zich een weg lijkt te banen door beton, zou hij mijn partner niet zijn.

Ik ben een zonderling, want de mensen kennen mij niet. Ik ga niet op café en er is hier geen centraal plein met een baan voor jeu de boules en met banken waar je een boek kunt lezen of praatjes kunt maken.

Ik ben een zonderling, want ik ben geen praatjesmaker. Ik heb het graag over wezenlijke zaken. Maar hoe zou een doordeweeks iemand op een doordeweekse dag op een niet-bestaand dorpsplein reageren als je vraagt ‘Wat is voor jou de zin van het leven?’ of ‘Zijn ziel en lichaam één of twee?’